از دید من شاعری مثل فروغ فرخزاد را چه مهم می کند؟

فروغ را دو چیز مهم می کند: شهامت و اصالتش. منظورم از اصالت، نظر داشتن به سنت نیست. منظورم بیان رگی و خونی تجربه است. یعنی اول زیستن تجربه و بعد نوشتن. فروغ با خودش راحت است و تعارفی ندارد و این در فرهنگ ایرانی نادر است. شما به شعر دنیا هم که نگاه کنید می بینید که شعرایی مهم هستند و دهه ها پس از مرگشان هنوز در موردشان می نویسند که اصیل هستند و شهامت داشتند: شهامت اصیل بودن، خود بودن! اهمیت او در این است که در فرهنگ "خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو" خودش بود. مسئله دیگری را هم بگویم. خود بودن او نتیجه تفحص و تلاش انتلکتوال نبود. مثل "خود بودن" آدم هایی که عرق می ریزند تا فردیت داشته باشند. فردیتی کتابی و حتی زوری! او خودش بود. با همه ضعف ها و قوت هایش، با همه آنچه که می دانست و نمی دانست، با همه آنچه که داشت و نداشت. تلاش نکرد چیزی غیر از آنکه هست باشد و در آنچه که بود رشد کرد و در آنچه که بود آری و نه گفت. و این هیچ کار کمی نیست، به ویژه در فرهنگ ما و به ویژه برای یک زن.

بقیه مصاحبه رادیویی در ویژه نامه فروغ