چند ساعتی هست از بیمارستان برگشتم... وقتی تکنسین تخت رو توی کپسول هل داد... احساس خیلی بدی پیدا کردم. خواستم که بیرونم بیارن... پرسیدم بقیه هم دچار حالتی شبیه به من
می شن؟ گفت نه تنها حالشون بد می شه بلکه باید داروی آرام بخش استفاده کنند. یک لحظه تصویر پ و دختر کوچولو جلوی چشمم آمد که باز باید منتظر توی ماشین بشینن...گفتم نه همین امروز خوبه... زیر پلکهام اما قلبم می لرزید... لبهامو گاز می گرفتم... میخواستم بیام بیرون
... کیف کوله ای رو بندازم روی شونه هام و بدوم به سمت در...

زندگی!

It's been few hours since I am back from hospital. When the Technician got me ready for the neck MRI... I felt a little Claustrophobia running down my thoughts, lungs, nerves... I asked to be pulled out... It felt like a grave with my feet out... after a few minutes I decided to go back in... my heart was shivering under my eyelashes! I kept biting my lips... all I could picture was Sheema running towards the gates...

Life!

Maryam Hooleh and Hooman Azizi (Iranian poets) need their voice to be heard... Their life is in danger.