قطعا نقش توابين در سركوب مضاعف زندانيان سياسي غيرقابل ترديد است اما اين نكته صحيح نميبايستي كه افكار عمومي را از بربريت غيرانساني و شدت هجوم وحشيانه رژيم جمهوري اسلامي به انديشه ورزان آن دوران دور كند. تواب محصوليست از رژيم جمهوري اسلامي و اينگونه ميتوان بهتر به اين پديده نگريست. متاسفانه مطالبي از زندانيان سياسي مقاوم و سربلند سابق را ميبينم كه نفي اين پديده را در ارتباط مستقيم با نظرياتي قرار ميدهند كه سنگ محك سنجش عيار مقاومت و مبارزه سياسي را بطور سنتي در شكنجه گاههاي دو رژيم استبدادي گذشته قرار ميدهند. نفي يكي را براي اثبات ديگري به خدمت ميگيرند حال آنكه دگرگونيهاي موجود پس از نيم قرن و بخصوص در سي ساله اخير ناديده گرفته ميشود. اينكه درك ما از آزادي و دمكراسي تا چه حد تعميق شده است؟ و چه نگرشي هم اكنون به مفاد اعلام شده حقوق بشر داريم؟ و...
بقیه مطلب بهروز سورن در خویشتن